Af en toe krijg je zo maar een cadeautje. En dan bedoel ik niet een pakje met een strik eromheen, maar iets waar je niet op gerekend had en waar je stante pede goede zin van krijgt.

We hadden vakantie en vanwege covid zochten we het dicht bij huis. We hadden het idee opgevat om te gaan wandelen in de buurt waar ik geboren ben. Ik was er wel een halve eeuw niet geweest.

Het gaat om Aarveld in Heerlen, een wijk die gebouwd is in de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw, in de tijd dat Heerlen vanwege de mijnbouw explosief groeide. De wijk was bedoeld voor jonge gezinnen en er waren lage flats en eengezinswoningen met voor- en achtertuintjes. Aan de westkant van Aarveld hield de stad destijds op en had men vrij zicht: dichtbij over het dal van de Geleenbeek, met daarin de Weltervijver en Welten en verder weg over het heuvelland richting Voerendaal en Ubachsberg. De afstand tussen Aarveld en de Weltervijver was hemelsbreed nog geen driehonderd meter en vanuit Aarveld was een rondje om de vijver een geliefd wandelingetje. Ik was een van die peuters die door hun moeder in de kinderwagen langs de vijver werd voortgeduwd. Eendjes kijken enzo.

Okee, terug naar 2020. We gaan aan de wandel, van Aarveld naar de Weltervijver en weer terug. De wijk kent nog steeds dezelfde blokken met flats en straten met vrij kleine, soms bijzondere eengezinswoningen. Daar is niet veel aan veranderd. Wat wél veranderd is, is de ligging. Het ooit vrije zicht westwaarts wordt 100% geblokkeerd door twee parallelle, drukke snelwegen. De enige rechtstreekse verbinding tussen Aarveld en de Weltervijver is nu een fiets- en loopbrug.  

Onze wandeling door de wijk is niet echt spannend. Aarveld oogt als een kleine, verzorgde en enigszins saaie buurt. Maar als we aan de rand van de wijk richting de loopbrug naar Welten gaan, dan (WOW!) bevinden we ons ineens in een zee van bloemen en goed humeur. Wat een goed verzorgde tuin! Wat een kleuren! Je ziet het er meteen aan af: hier wordt met liefde gewerkt. Het blijkt het Rosarium van Aarveld te zijn, verzorgd door buurtbewoners. Met de ondersteuning van de gemeente hebben ze een stukje openbare ruimte gemaakt tot een plek om te werken, om te zitten, om te ontmoeten en om te genieten. Ik vind het een klein maar kostbaar geschenk voor de buurt.

We rukken ons los uit het Rosarium en gaan over de loopbrug naar de Weltervijver. We lopen een rondje rond het water en daar ligt zowaar geschenk nummer 2: een grote boomgaard met hoogstamfruit. De boomgaard is volledig in harmonie met Weltens verleden, want ooit kende het dorp Welten talrijke boomgaarden.

De huidige boomgaard heet  ”De Loorenhof” en er groeit een keur aan appels, kersen, peren, pruimen, kastanjes, kweeperen, walnoten en moerbeien. De appelbomen en perenbomen hangen momenteel vol fruit dat –zo neem ik aan – tegen een bescheiden prijs wordt verkocht.

Ook deze boomgaard is een initiatief van buurtbewoners. En net als bij het Rosarium van Aarveld wordt ook de boomgaard (bescheiden) ondersteund door de gemeente Heerlen. Hopelijk gaan ze daar nog lang mee door.

De opbrengst van deze kleine wandeling bestond dus uit maar liefst twee geschenken van burgers aan burgers. U begrijpt echter dat deze voorbeelden niet alleen staan. Maar al te vaak – of het nu in Limburg, in Groningen of in Timboektoe is – werken mensen actief samen om hun leefomgeving te verbeteren. Stuk voor stuk zijn deze initiatieven klein en staan ze vaak buiten de schijnwerpers. Maar tel ze bij elkaar op en je hebt honderden geschenken voor honderden buurten. Door buurtbewoners met groene vingers, daadkracht en het nodige doorzettingsvermogen. Ik vind dat soort plekken echt fantastisch!