26 maart 2016

Over de kleur groen zijn de meningen verdeeld.

Mijn vader heeft me ooit een keer zwaar geschokt door te zeggen dat hij de natuur en het landschap veel mooier zou vinden als het paars van kleur was in plaats van groen. Hij hield helemaal niet van zoveel groen. Maar paars?  Hoe verzin je het. Onbegrijpelijk vond ik dat.

gelig, winters gras, Vijlen 23 maart 2016

En om nog even in de familie te blijven: mijn jongste broertje had op zesjarige leeftijd al een duidelijke mening over de kleur groen. Hij was klaar-over en elke schooldag vervulde hij zeer plichtsgetrouw zijn taak op de oversteekplaats aan de Kapellerpoort in Roermond. Toen ik hem een keer vroeg wat zijn lievelingskleur was, antwoordde hij met zesjarige plechtigheid: “Groen. Want dat is de kleur van ‘veilig’. “

Als kind was groen niet mijn kleur. Dat was oranje, de kleur van de zon. Met ziel en zaligheid kon ik wegzinken in die kleur. Maar laten we wel wezen: groene vingers zijn de fijnste vingers die je je maar wensen kunt. En toen vorige week in Limburgs Land live een bever bij Maastricht werd gespot, was dat natuurlijk een groen topmoment.

vers groen gras, Vijlen 2 april 2016

‘Groen’ is een containerbegrip. Meer een woord dan een kleur. Iedereen gebruikt het, en iedereen gebruikt het op z’n eigen manier. Iedereen bedoelt het goed, maar wat bedoelen we d’r nou precies mee? Groene stroom, groen kennisnet, GroenLinks, een groene slager, een groene auto. En als we het reusachtige bord langs de A2, midden in een veld met nota bene voedermais, moeten geloven is Weert the greenest region of the world. Wat? Nee….. Een beetje perspectief graag!

Het leuke van een containerbegrip is dat je zo lekker kunt doorvragen. Greenest region of the world? Gaat het misschien om het aantal bomen per hectare? Gaat het om de hoeveelheid petunia’s die ’s zomers in de bloembakken langs de winkelstraten worden geplant, of om het aantal aanwezige moestuincomplexen? Gaat het wellicht om de soortenrijkdom per vierkante meter? Of gaat het om het aantal groene burgerinitiatieven? Ja, waar gaat het nou precies om? En zitten er commerciële doeleinden achter het gebruik van het woord ‘groen’, of politieke, of natuurbeschermende?

Geef mij maar de kleur in plaats van het woord, juist nu, deze week. Terwijl momenteel miljoenen Nederlanders bij de aanblik van vrolijk gekleurde stinzenplanten volschieten met lentejeuk, is voor mij het grassprietje de absolute winnaar van het voorjaar. Zolang het gras niet groen is, is de lente nog niet begonnen. Waar een klein plantje groot in kan zijn.

Planten uit de grassenfamilie, de zogenaamde Poaceae, zijn wereldwijd een dominante groep in het vegetatiedek. Ook in grote delen van Nederland zijn de grassen ronduit beeldbepalend. Gedurende de winter word dat gras steeds geler, het sterft bovengronds deels af, het droogt uit door de vorst. De weilanden, graslanden, natuurgebieden, parken, bermen en onze gazons vergelen zo langzaam dat je er bijna geen erg in hebt. Een deken over het landschap die onmiskenbaar steeds doffer van kleur wordt. Maar dan komt maart, dan komt deze week, dan komt vandaag en morgen en dan gebeurt er iets dat heel Nederland van kleur doet verschieten. Let er maar eens op, het is een magisch moment.

Gras begint te groeien als de bodemtemperatuur ergens tussen de vijf en de acht graden Celsius komt. Boven de tien graden komt de groei echt op gang. Meten is weten. Een niet al te koud regenbuitje erover, een beetje zonneschijn, and that’s it.  Zo klein als het grassprietje is, als het met biljoenen tegelijk jonge scheuten gaat maken, als het chlorofyl voor het eerst weer zijn werk gaat doen, dan weet je het wel, dan is het gras in al zijn bescheidenheid overdonderend. De zon erop, en het landschap wordt, lang voordat de bomen gaan uitlopen, bijna lichtgevend. De doffe deken is foetsie en komt dit jaar niet meer terug. Het is lente. Geniet ervan!

Ps. Ik wil de Weertenaars graag geruststellen door op te merken dat ook het Weerter gras meedoet in dit groene spektakel. Very green indeed.