25 augustus 2017

Het is bijna gedaan met de zomervakantie. Maandag is het zover. Dan begint het werken weer. Maar nu nog niet. Het is augustus, het is zomer, de zon schijnt en we hebben nog twee hele dagen.

Als je op vakantie gaat, dan zijn bezoekjes aan tuinen vaak een vast onderdeel van het programma. Dat geldt ongetwijfeld voor veel luisteraars van Limburgs Land. Ik doe dat ook altijd; in elke vreemd stad of elk nieuw dorp ga ik op zoek naar de kleur groen. Decennia lang zag ik zo hele reeksen tuinen aan mij voorbijtrekken. De interessantste? De community gardens in Manhattan. De mooiste? De tuinen van Kasteel de Wiersse in Vorden.  De indrukwekkendste? Ik kan niet kiezen tussen Vaux-le-Vicomte bij Parijs en Dumbarton Oaks in Washington DC. De eenvoudigste? Ongetwijfeld de moestuinen in Oostenrijk en Frankrijk. De ontroerendste? Het bloementuintje in Simonskal in de Rureifel. De lekkerste? Nou, dat weet ik niet meer.

Stilleven met tomatentouw en bloemenschaartje, augustus 2017

Maar de afgelopen twee maanden ben ik niet op pad gegaan. Ik ben thuis gebleven. En het gaf me verrassend genoeg het ultieme zomergevoel. Ik zal het proberen uit te leggen.

Ik pluk graag bloemen en mijn bloemenpluktuin ligt achter in de tuin, bij de schuur. Het stelt allemaal niet heel veel voor, het zijn niet meer dan vijf langgerekte plantbedden met paadjes van betontegels ertussen. Deze zomer loop ik elke ochtend de 35 passen van het terras bij het huis naar de pluktuin, met een kop koffie in de hand. Daar aangekomen ga ik zitten op het bankje onder het afdak van de schuur. Ik doe niets meer dan wakker worden, een beetje naar de bloemen kijken, slokje koffie nemen, helemaal niet van plan om verder ook maar iets te ondernemen. Maar vreemd genoeg, binnen vijf minuten begint het. Iedere ochtend weer. Ik kan het blijkbaar gewoon niet laten, het gaat helemaal vanzelf. Beetje bloemen plukken voor in de vaas, de dahlia’s dieven, een paar rijpe tomaatjes scoren. Verlepte bloemen wegknippen en op de composthoop gooien. Hier wat opbinden, daar wat uitdunnen. Kijken of het zaad al rijp is om te oogsten. De strobloemen opbinden en te drogen hangen onder het afdak van de schuur. Bosjes rozenbottels ophangen en hopen dat ze goed blijven tot de kerst. Dat alles in een uiterst relaxed tempo. En vooral regelmatig even gaan zitten om de wereld te overdenken. Na een uurtje of wat loop ik weer richting huis. Om nog een kopje koffie te halen.

Strobloemen (Helichrysum bracteatum) liggen klaar om opgehangen te worden, augustus 2017

Het is een beetje van dit en een beetje van dat, maar als ik al die kleine beetjes onder één noemer zou willen samenvatten, dan is dat de noemer “aanklooien”.

Aanklooien is fijn. Niks moet, alles mag. Geen zwaar of serieus werk; daar waren de winter en de lente voor. Toen werd er gemest, gespit, gesnoeid, gezaaid en er werden staken neergezet. Toen was er zwaar gereedschap nodig, zoals de spitvork, de sleg en de takkenschaar. Nee, in de zomer is mijn gereedschap licht en luchtig. Een klos tomatentouw, een mesje en natuurlijk mijn loeischerpe Japanse bloemenschaartje. Dat is in feite alles. Mijn favoriete bloem van deze zomer is een vrolijke, enkelbloemige afrikaan, met de naam Jolly Jester. Nou, dan weet je het wel. Hij is opvallend, parmantig, hoog, en de bloemen zijn net propellertjes met roodbruine/gele blaadjes. Van de winter had ik het zaad besteld en in de lente zijn ze gezaaid, verspeend en uitgeplant. Toen was het best veel werk, maar nu niet meer. In de afgelopen twee maanden deed ik er niet meer aan dat één keer een extra touwtje spannen. Dat was alles. Als dat niet relaxed is.

Tagetes patula ‘Jolly Jester’ tussen de goudsbloemen, dahlia’s en ijzerhard, augustus 2017

Mijn ochtendlijke aanklooisessie is niet de enige. In de loop van de dag volgen er nog een paar. De laatste steevast als het al donker is, als ik bijna niet meer kan zien waar ik loop. Dan staat er naast de bloemenperken een luie stoel klaar om in te gaan liggen en naar de sterren te kijken. En daar hoort deze zomer natuurlijk wel een G & T bij.

Ja, ja, volgende week worden we weer serieus. Maar nu nog even niet.